|
|
Het verhaal
Misschien heb je nog nooit gehoord van de West Memphis Three, of je kent ze als de Robin Hood Hills moordenaars. Je kan ook Paradise Lost hebben gezien. Deze film is gefilmd door twee niets vermoedende filmmakers in opdracht van HBO en dat draaide uit op een niets verhullende reportage over een fundamentalistische gemeenschap in het Zuiden van de U.S.A., die in staat bleek tot schaamteloze verkrachting van de Amerikaanse rechtsspraak. De filmmakers, Joe Berlinger en Bruce Sinofsky, waren naar West Memphis gestuurd om voor "HBO Undercover" een moordzaak te verslaan die bij voorbaat al de predicaten "satanisch" en "ritueel" meekreeg. Wat zij daar ontdekten was niet minder een misdaad dan dat wat de drie arme jongens van 8 jaar was aangedaan, en voor welke moorden zij in eerste instantie naar West Memphis waren gestuurd.
Michael Moore, Christopher Byers en Steve Branch verlieten in de vroege avond van 5 mei 1993 hun resp. huizen op hun fietsen. Een paar uur later belde John Mark Byers, stiefvader van Chris, de politie om zijn zoon als vermist op te geven. Alle families en de politie deden mee aan een zoekactie naar de jongens die tot in de nacht duurde en de volgende morgen verder ging. Op 6 mei, rond 13.00 uur, werden de lichamen van de drie jongens gevonden in een met bosjes begroeide greppel met een ondiepe sloot. Zij waren geslagen, seksueel misbruikt en verminkt.
De plaats van misdaad liet een hoop vragen onbeantwoord. Er was geen bloed aanwezig, terwijl twee van de jongens doodgebloed waren. Er waren geen muggenbeten te vinden op de jongens, terwijl ze gevonden waren in een vochtige omgeving, verdwenen waren rond schemer en ze hadden gebloed. Er waren geen waarneembare voetafdrukken, terwijl de omgeving modderig was en een kind in de sloot gevonden was, waarin hij is verdronken. Alle drie de jongens waren aan handen en voeten gekneveld met zwarte en witte schoenveters. Zij hadden snijwonden en schaafwonden, waarvan sommige aanwijzingen waren voor gedwongen orale sex. Een jongen, Chris Byers, was tevens gecastreerd en zijn penis was gedeeltelijk van de huid ontdaan. Het duidde op het werk van iemand die gewend is met messen te werken. Er bestaat geen enkelijke twijfel over de enorme gruwelijkheid die deze kinderen hebben meegemaakt. Geen twijfel dat de ziekelijke psychopaat die deze afgrijselijke misdaad op zijn geweten heeft zijn straf krijgt.
En hier komt Damien Echols in beeld: een 18 jarige, zich nog orienterende jongeman, die occulte boeken leest, luistert naar heavy metal, en altijd in het zwart gekleed ging. Damien woonde in de buurt, een voornamelijk Christelijke fundamentalistische gemeenschap in West Memphis, Arkansas. Damien verklaart dat "gedurende een aantal jaren de politie hem de schuld gaf van alles dat fout ging in de buurt, om de simpele reden dat hij "anders" was -hij kleedde zich geheel in het zwart, luisterde naar heavy metal muziek, en was geinteresseerd in Wicca, ook bekend als witte magie. De volgende dag nam de politie hem mee naar het politiebureau voor een verhoor op geen andere basis dan dat hij anders was. Hij werd verhoord en mocht gaan.
Ondertussen had op de avond van 5 mei de restauranthouder van Bojangle's, een etablissement in de buurt van de plaats van misdaad, de politie gebeld om te melden dat "iemand", bedekt met modder en bloed, zich reeds een uur lang in de damestoilet bevond. Een agent is wel naar Bojangle's gereden, maar de agent is niet uitgestapt om de zaak te onderzoeken. Op 6 mei, nadat de lichamen van de jongens waren gevonden, is een rechercheur teruggegaan om bloedmonsters af te nemen van de bewuste toiletruimte, waarna de monsters op mysterieuze wijze verdwenen. Heb je inmiddels al een idee waar dit heenleidt?
Op 3 juni wordt Jessie Misskelley, 17 jaar en een IQ van 72, naar het bureau meegenomen voor verhoor, omdat hij bekend stond als zijnde een vriend van Damien. Na een verhoor van 5 uur, niet opgenomen en aldus is niet na te gaan op welke wijze dit verhoor is verlopen, bekent Jessie.
De bekentenis van Jessie staat bol van uitspraken die in tegenspraak zijn met de bewijzen. Jessie zei bijvoorbeeld dat de jongens waren vastgebonden met touw, terwijl schoenveters waren gebruikt. Hij vertelde dat de misdaad had plaatsgevonden in de morgen, terwijl ze 's avonds hadden plaatsgevonden. Agenten getuigden dat Jessie Misskelley huilde terwijl hij zijn bekentenis deed. Hij trok deze bekentenis later in, met de vermelding dat de agenten hem hadden gedwongen te bekennen. Aangezien deze jongen een intellegentie heeft dat onder het gemiddelde ligt, langer dan 5 uur verhoord was (wie weet op wat voor wijze), niet begreep dat hij het recht had om een advocaat te vragen, of gewoonweg het verhoor kon verlaten als niet werd overgegaan tot arrestatie, kunnen we redelijkerwijze aannemen dat hij gedwongen is tot een bekentenis. Daarnaast heeft Jessie nog meegewerkt aan een leugendetectortest, die met een zekerheid van 85% aangaf dat hij onschuldig was.
In zijn "bekentenis" noemde Jessie, behalve Damien, ook een wederzijdse vriend, Jason Baldwin, 16 jaar. Zij zouden net als hem "Duivelsaanbidders" zijn, die naar hij beweerde aanwezig waren bij occulte erediensten, katten en honden offeren op zelfgemaakte altaars en de brute slachting van de drie jongens hebben gepland. Jason en Damien werden nog dezelfde gearresteerd.
De publieke opinie veroordeelde de 3 teenagers al lang voor hun rechtszaak nog maar begonnen was. Negen maanden lang publiceerde de plaatselijke media verhalen over bloed drinken en het aanbidden van de duivel, over homoseksuele orgieen en demonen. Een plaatselijke krant presteerde het zelfs om afgrijselijke gedeelten af te drukken uit Jessie's bekentenis. Al 15 jaar is de politie bezig om te bewijzen dat er een ondergrondse, Duivel aanbiddende sekte aan het werk is, die kinderen offert en ze soms zelfs eet.
In al die 15 jaar hebben ze nog geen enkel concreet bewijs gevonden, maar in sommige gedeelten van de U.S.A. onderschrijven rechts georienteerde fundamentalisten en Evangelische Christenen het geloof in zulke Satanische sekten. Zij geloven ook dat heavy metal, het dragen van zwarte kleding, het spelen van rollenspellen als Dungeons and Dragons en zelfs Science Fiction het werk zijn van de duivel zelf, die jonge kinderen hiermee lokt om zijn wil uit te voeren. Zo ook was het geloof in West Memphis.
Jessie's rechtszaak stond los van die van Damien en Jason, omdat zijn "bekentenis" zijn betrokkenheid bij de zaak al bewezen had. Ondanks het feit dat er geen enkel stoffelijk bewijs was voor zijn betrokkenheid bij de misdaad, werd Jessie veroordeeld tot onvoorwaardelijke levenslange opsluiting. Voor alle duidelijkheid: in Amerika betekent dit dat je naar alle waarschijnlijkheid NOOIT meer vrij komt.
Jason Baldwin, die verklaarde dat zijn enige misdaad was dat hij Damien kende, werd veroordeeld tot levenslang plus 40 jaar. Alleen vanwege zijn jonge leeftijd, kreeg hij niet de doodstraf.
Tussen de bezittingen van Damien Echols werd het Boek der Schaduwen gevonden, een occulte roman. Tevens had hij in de gevangenis op een papiertje de naam "Aleister Crowley" geschreven. Momenteel zit hij in de dodencel, totdat zijn executie ten uitvoer zal worden gebracht door middel van een dodelijke injectie. Hij is herhaaldelijk in elkaar geslagen en verkracht terwijl gevangenisbewaarders toekeken. Echols zegt zelf: "Ik ben hierheen gestuurd om te sterven. Het enige dat ik wens is dat ik met rust gelaten word totdat dat moment is aangebroken". Hij brengt zijn tijd door met lezen en het schrijven aan vrienden en familie. Zijn zoon, die is geboren terwijl Damien op zijn rechtszaak wachtte, is eveneens een van de slachtoffers door het verlies van zijn vader.
Verschillende hogere beroepen werden aangetekend. Op 19 februari 1996 werd het beroep van Jessie Misskelley afgewezen. Een verzoek om opnieuw een hoger beroep te mogen indienen werd afgewezen op 1 april 1996. Jason's beroep, dat tegelijkertijd werd behandeld met dat van Damien, werd door de Supreme Court van Arkansas op 23 december 1996 afgewezen.
Het is misschien interessant om er op te wijzen dat John Mark Byers, een juwelen snijder en de stiefvader van Christopher Byers, zijn zoon met een riem een pak slag had gegeven op dezelfde middag dat de jongen verdween. Tijdens de rechtszaak kwam naar voren dat Mr. Byers een hersentumor had, voor welke hij werd behandeld. Het alibi van Mr. Byers voor de tijd rond de misdaad blijft onduidelijk en op verschillende momenten in zijn getuigenis spreekt hij zichzelf tegen. Volgend op de veroordeling van de WM3, zijn zowel moeder als vader Byer veroordeeld voor het stelen van antiek uit een huis ter waarde van $ 20.000. Mr. Byers heeft na zijn verhuizing naar een kleine stad een kind aangevallen van 5 jaar oud en geschoten het huis van dat kind. Een paar jaar terug is Melissa Byers onder verdachte omstandigheden overleden. Tijdens de autopsie is er wel drugs gevonden, maar niet voldoende om aan te sterven.
|
|
|
|
|
|
